Later

toen het grijsblauw werd
ben ik gewoon de tuin op gegaan
later werd ik zonniger
bleek het stralend
in dit licht

er werd uitzicht geboden
maar ik lette dan ook wel goed op
zo 'smorgensvroeg ik me af

Zo, vol- treffend buiten jezelf geraken

de lijken komen uit de kast
't schuur't je weerom je oren

blij te weten leuk verrast
hoe je de dood kunt horen

weerklinkend fijn weer vent zijn
zo oudopnieuw reeds lijk 't ha fijn

kom om in vegen en in alle staten
raak blij verast zo goed uitgedost
op het netvlies uitspringend verlost
van de rond slingerende ledematen

De bloeiende mahonie (wat een ironie)

De afgestorven stad waar alles
van liefde uitgesloten wordt
meer niet

op z'n kop bezien levert dit vrijheid op
vliegende vogels in een poel gevangen
zo ook het levenslot uitbottend nog

een wak spiegelt stilstaand stromen
waarin het gewoon dooien wordt uitgevonden
meer niet

hier staat alles in het teken
van roerloos bewegen
gewoon steden
waar zelfs moestuinen
weer verwaarloosbaar
kunnen wezen meer niet

1959

Vrijheid was nog kinderspel
alleen schatplichtig aan zichzelf
-

ik dacht; levenslang nog louter puur
zuiverend riet branden op het achterland
van horen zeggen nooit gehoord
dan het dobberen op het houten vlot
getrokken door de kroosslotengangen
het ware dit getrokken sporen
tussen ratten door levende have

enkel zijn en nog zwemmen in tijd
overal land waar je tot aan je enkels
in verdronk hoe ervaren water en gras
geen zijn dan eigen niets

oude schuren uitwonen met brandschatten
op dat de vrijheid er uit ontnomen was
die eendrachtig daar nooit woonde

wel het weet hebben van prikkeldraad
voor volwassenheid maar zelf bandeloos
nog loof spelen op de razende wind
alles meer en alleen nog ruimte scheppend
voor dit later beklemd geraakte lichaamsdeel

Alles bezien in dit licht

slaat dicht in een vergezicht
naast in het blauw
de reiger weer zilver
grijs trippelt zij gelijk
een muis fladderend
verder als 'n mus

ook om mij heen
onverschrokken
spelend doet zij
heel gemeen
naar roodborstjes
alleen
want wie het eerste pikt
steelt wat uit de aarde
wordt verstoort in rust
ik raak verblind hoe toch
honger stilt in een grote hoop

paardenmest is de warmtebron
onuitputtelijk wat harig vlucht
misschien een andere muizenis

Uit zon (der lijk)

Kijk zo licht het rijp
dat op de zonneharp prijkt
gelijk het alles met een zucht
wind schitterend lijkt

de vaalt wordt stralend
een decor en alles wit
als door een vlaag
van enkel lucht bewogen








(klik maar op de foto,
want de wereld lijkt zo
wel op zo'n
glazen sneeuwbolletje
op z'n kop. )

en ó ó o
wat eindigt dit vers zó zo

Deze dag daagt

De dag klaarde rozemarijn
geurend op het pimpelpaars

o horizon van 'n woordenschat
hoe nabij toch stralen
ochtendgloren kan zo ik

ontwaakt

zo'n korte stonde aan goud gelijk
mij verstaan zo ik al ben
volmaakt mezelf in deze zin

te zijn.

Dagboekfragmentatie van een leegloper

Hij schreef zijn pennenvruchten stuk voor stuk
uit ooft bleek ook zoveel troost zijn gedachtengoed
tot moes ook na de wintervorst het rot te rijp
met alles van 't verharde slijk tot spekglad

hoe verbazingwekkend lot toch langzaam op de bek
zijn bloemgelezen vlees hem na gedragen werd
de geest zat in de fles en hij had er 'n halszaak bij

Bevrijdend

Licht kiert door de mazen van de tijd
maakt de engte tot een smaldeel waar
verveelt nooit met wat het streelt
geeft ruimte waarin het besloten leek

zo bleek het ook in de weerschijning
een belijning van stralen in de hoek
geplaatste breking met het heden
een uithoeking van overstraalt geluk

O, beminnelijk lot van leven-s-taken

De wilgenman steekt schriel
zijn winterkoude staken wit
uitgeslagen ten hemel
nu hij aan't afsterven is

een moraal daarvoor ontgaat hem
en zo lijkt hij op mijn verhaal
waar alles te verweren staat

gelijk het rijp dat vocht
om de boom
tot het neersloeg

behagelijk maar geheel ontdaan
van één beschermlaag

is naakt een waarheid
waar hout in weerwil
zijn lot verstaat

maar uit het hart
nog volop in 't leven staat

Wie doste dit het laatst

verzonken in een bodemloze kruiwagen

waarin de tijd vastgelopen ligt

met tuingereedschap van de noeste arbeid

gereinigd op rust gelegd

gelijk het gisteren was dit vastgeroeste beeld

van uitgedoste stelen

men had dit jaren geleden kunnen inzien

hoe de handen zich terug trokken

en de tuin verweerde

met op de valreep netjes

uitgestald de door geslagen stoppen

alles nu spanningloos zonder enige reden

onder de blote hemel en verbleef

sindsdien de ren leeg met wie

eieren voor zijn geld koos

of vertrok om wat voor reden dan ook

ontbedekt

ik verlang naar dagen
dat ze in regels weer
op de aarde schrijven

waarop dan gewoon
blaadjes gaan ontstaan
die met wat regen
gewassen worden

groen alle grond
wegneemt waar
ik zwart voor
ogen op sta

Ik ken ze niet

ze zeggen dat ze dat domweg doen
dat ze dat altijd zullen blijven doen
ze hebben het ook altijd zo gedaan
waarom zouden ze nu dan gaan
laat staan dat ze doodgewoon
het zich niet beseffen hoe ze
ja ze nu als eeuwen her gewoon
door zullen gaan met zeggen
dat ze met doden door zullen
gaan ze weten gewoon niet
beter wat zij elkaar daarbij
aandoen als ze hiermee doorgaan
ze straks niet meer voor elkaar
kunnen bestaan zoals we hier staan

Ik waan mij

mezelf - beeld is hoog verheven boven mij
zo omhoog gekeken raak ik stijgend uit mezelf
ik lift me op in spiegelbeelden glanzend lachend
ik

Geslepen

op een dag, ver daar boven rust een dek
van zuiver regen, wachtend op de watersnood

daar beneden reed verkeer-t, ik de weg zoekend,
ergens tussen hier en gisteren in verdwaald

vandaag was opmerkelijk groener dan verwacht
strijklicht verhelderde heinde en verder meer

ergens klopte de zon niet met weerkaatsen,
alleen rondom mij en reizigers die opstegen

een tunnelvisie was baanbrekend en uitdovend
de geur van grijs beton verving de aarde rondom

ik was puur geluk en passagier eerste klas
verdwaald en tot schrikbeeld door vertaald

in het aanschouwen van de tegenwoordige tijd
staan oude gebouwen nu om mij heen verlegen

dat is aankomen met tegendraads bewegen
een weg lang landerig achteruit gekeken

was de tocht toch overdreven vroeg te laat
het schema van een lok haar in lucht gebroken

alles vrij vertaalt vrijgegeven hemelse filamenten
de wind achterhaalt de zon daarin verkeert

Een verlate novemberdag

opgetogen overgekomen
door de vleugelslag

lamgeslagen op de hoop
van geel opvallend geel

je weet de tijd is daarop
aangekomen te beleven

een tijd van leven is de zomer
hierop dit oog nu verstreken

Van het overgeven

Men is hierin ietwat te algemeen
gewoonte getrouw één groot leedwezen
met een hang naar een doods verleden
denkend aan't lijf met teveel oogleden

het schijnt het moet men blijft verkeren
in de kringen rond de nacht met spook
uitbeelden van de schaduwen die dromen
men mist zover men wist zeer onbegonnen

het blijft maar steken op een idee
het leven is gegeven en genomen néé
het leven is geronnen bloedarmoede
het is wat men noemt tezeer te moede

de woede om de onmacht heen geslagen
hoe toch met lege handen en lede ogen
alles is aanschouwd wat wordt ontnomen
is binding de schakel die wordt ontbonden

Niets echt of eerder al geweest

je maakt toch wat vers in dit licht,
dat nog ontwaken moet door blinden.
Maar tussen regels in(die ik schreef), terug te vinden,
scheelt het nog slechts ’n spleet; zo dicht.

Zo heeft La Fontaine ook geweten
van Aesopus,.al bestond dat eerder.
Nauwgezet beschreven door Phaedrus, bemeten
afgestomd doorgegeven, met het ganzenveder.

Blijkt niets echt of is zoveel eerder al geweest.
Een gevoel dat je alleen maar hoort van magen,
waar je geen vlinder meer naar mag vragen.
Knagend tot je been en bot bent in de geest:

Als gedachtegoed dat uitgesproken zichzelf herleest.
Want alles bestaat op aarde uit verzamelwoede.

Of, hertaald verzet wordt, zo geraakt te moede
Troosteloos bind wat in de herhaling is geweest.

Ik ben zomaar licht in 't hoofd

Hoe door de dag en dauw bevangen
mist ieder woord omkleedt en opslokt
werd mijn spiegelbeeld te water gelaten
waarin ik op mezelf weer leek

wadend naar de overzijde van een beek
die langzaam langs mijn lichaam gleed
wortelen in mij zoveel vragen
al bladerend in mijn herfstkleed

maar voorzag ik achteraf niet dat de last
daarvan in één windvlaag mij eerder al
ontnomen was ik zou dan tooien
zoals het zomaar licht mij weer doorspoelt

ware ik van jongst af aan bemeten
al voorbestemd standvastig hier

rekenschap

Er lagen stenen in een bepaald verband
Daar ingesloten had ik mij voorgenomen
Mijn hoofd tot rusten te vlije om te dromen
De dag door bijeen wisselende zonnestand

Een wichelroede schoot uit mij omhoog
Zo tussen de bomen ingenomen naar de toppen
Stond mijn lijf in brand nog in de knoppen
Ik had god in mijn andere hand nog droog

Maar eer ik zag door dauw bewogen
Ik niet meer droomde met vochtige ogen
Was het licht op mijn gezicht verlamd

Speelde in de minne geschikt in dit verband
Met het bevrijde vocht in zaad geschoten
Enzovoorts om tijd te doden met jonge loten

De ik

mijn interesse zit hier naast mij op de stoel
vraagt mij domweg om te gaan staan
voor wie ik ben ik ben mijn doel
dat wist hij hoe interessant al
op gevoel toen zelfs ik toen
toch nog belangeloos leefde

bloeiwijze

soms zie ik een kinderhand
die oogt met wat zij oogst
ja een meisje dat de tijd versiert
met een enkele bloem verblijdt
met kleuren die zij steelt
geel op rood het wit omgeeft

Tijdseinen

Tijd, Anton, is als een holle weg
vol schaduwbeelden afgewisseld
met overgangen van licht

als vlekken op je pad uitgestrekt
een klimpartij naar de top
die uitzicht geeft op een verleden
in een oogwenk van verstreken tijd

je weet nog bladzijden voor je uitgelicht
drijvend op een stroom van gedachten
naar een dal dat voor je ligt
een herfst zoals wij het noemen
is ruimte die rust geeft met weten

dat pad is ook gebaand voor velen
die jouw voetsporen willen zien
volgen is daar in geen doel maar
wel een richting die jou voorgingen

Hartlijnen

De lijnen die leiden naar het hart
zijn in helderwit omgeven
komen veelal uit het niets
maar spannen altijd samen
om te komen waar het omspant
de kern die rood van warmte
straalt op gevoel de liefde uit

Friesland holadiéé

men maakt er een teringzooi van
vergeef me deze woorden
maar alles verwordt

geen land is meer te bezeilen
zonder dat het op de schop
genomen wordt
met wat het geeft
uitgeleefd tot tegenbeeld

aanhoudend zomert het weer

het zomert aanhoudend
in het verschiet
zeer welgelegen
op het oog gericht
blaken benen
bovendeks genaakt
tot stralend zonnig
in wezen goed belicht

men bruint de huid
nog enigzins tot verlaat
de taak weer in de tuigen
schiet en de lijn aanbindt

met voor of tegenwind
laferend op zon en regen
de schuit haar baan
door water klieft

de tijd tot rusten in zeilen
is verstreken de schuit
hervindt hoe kielzog
verheven wordt op 't vlak

nachtval

ik ben nog even bladstil
weer aan het horen
met restjes vogelkoren
zo rustend pluis ook wil

Heiligenschijn

De sloot licht op
door avondrood
in zilverenschijn
vult de ijsbaan
koud met nevel

de steltlopers spelen
op met tegenlicht
bij grondmist

hetzelfde dat ons boeit
sprak de tegenligger
wellicht duidend op daar
waar wij overlopen
zo tegen het scharlakenbos

de heiligenschijn ontwaarde
nabij zonsondergang
en bevroren dit beeld

Nootje

De eikel spleet in tweeën
verbaast over zijn zaad
stond hij daar in 't rood
lullig tak te wezen
met bla'ren op z'n kop

van de koperen vlieg, de azuurblauwe juffer en de hagedoornvlinder er bij

dit gedicht verhaalt het liefdes relaas
van de koperen vlieg zijn juffer en de geel
geveugelde vriend die in een oogwenk
de schaduw van de nacht bedacht
om de liefde in te bedrijven

zo als was geschiet

zij bezaten die dag een blad
een stokroos groen blad
wat zeer zonbeschenen was
hetgeen de eerste twee, de vlieg en juffer zeerwel zinde
de hagedoornvlinder minder
die aanbad de nacht en schuwde zonlicht in de schaduw
maar had wel het stokrozen groene blad
gereserveerd voor zijn gevleugelde dagvrienden

het was zeer druk bezocht die zonnige mei dag op dat blad
het was dan ook goed dat de hagedoornvlinder
als nachtvlinder dit blad in ochtenddauwe pracht
apart had laten hangen voor zijn vrinden

Daarbij die Ouden Molen

De lachende derde

Er was heel wat mee van doen
splinters spetterde uit de sponningen
spanningen deden veel uit het verleden

het schoot dan ook menigmaal uit
de wieken

een zon overgoten dag

Dit is een zonovergoten dag
waarop weerspiegelend op mijn rug
stralend alles weer en wind weer mag
en later op die weg weer helder terug

Zij aan zij met de handen
uitgestoken stonden zij
getroffen door een eender lot
dat hun verwondde
maar in gedachten
nu gespaard
tonen zij hun hoop
uitgestoken tot het leven