Perplex, de sloop der dingen

Met voeten die nauwsluitend staan een oog dat beter past tussen hemel en aarde en het dak weerstaat zonder voelen de hand aanraakt zo vloeibaar begeef ik me in de huid die lucht doorlaat in mijn slaap ik ruik het komen en het gaan in de dichtgeslibte atmosfeer met snee naar snee bewegingsleer de toegepaste wetenschap weer leert dat stilaan wankelend de dood bezongen uit volle borst het moet hebben van geen enkel huis noch haard waar ik smeulend verbaast mijn eigen stem in woorden uitgestald bevrijd van huid en haar geblakerd deze strijd verlaat opgegeven in een gedachtenstroom die leestekenloos zich hier doodleuk beschrijven laat een laatste aantekening nog op z'n plaats beweerde laatst dat in alles ik mezelf uitlaat kogelrond of koolstofstaaf lettertype of toetsfanaat maar altijd lezend sporen nalaat die in tegenstelling tot mijn levensreddende zuurstof dat gelijk uitgemolken lucht onzichtbaar mijn long verlaat vindbaar blijkt op anders netvlies een prikkelgevoelige indruk achterlaat u begrijpt ik ben punt noch komma u slechts tussenruimte biedend in de spatie maar nimmer in de harde return een regel liever onafgebroken afmaakt ik sta gelijk aan onverstaan slechts ten dele maar altijd innerlijk te luister wankelend evenwicht