De uitgeholde hond

De angst die de kilte van de nacht
in de nek gaf ligt nu in duigen
oplichtend van zonnevlekken op
mijn gezicht lopend door het bos

getroffen door de uitgeholde hond
waarin het karkas nu honderden
levensvormen de beest uithangen

zie tot het bot toe afgekloven nakende
delen als het nieuw herboren leven
waar zelfs de mens geen been in ziet

geeft zij me nog steeds een pootje
dat ik met liefde weer heb toegedekt.

Vast omlijnd valt alles

Heb de laatste resten leven
bij elkaar geveegd
de bezem brak ervan in tweeën
te weten steel een stok om mee te spelen
en waar jou sporen mee zijn gewist de haren die eraan verkleven
zijn nestmateriaal voor muizenissen onoverkomelijk

met het duister voor ogen nog even wezen kijken waar vergankelijk meevalt
te dollen om bevrijdt te raken
van dit nabeeld dat leegte
nu eenmaal biedt in schenken met volle teugen