op het hart

ze loopt daar rond in een vraagteken
haar hals is een zaak van schijn-
baar licht bewegen

in wit over groen gekleed
treedt zij de aarzeling
tegemoed als veeg teken

het ontluiken van haar
pril schuchter gelaat
laat geen indruk na

een steen die voor haar
voeten lag liet niets na
dan gevonden te worden

aanstoot was daarmee
gelijk het blad verdwaald
de stam ontslaapt

een zucht aan lichter leven
spoorloos verdwenen

gespannen voet

Met een hand op het hart
het vloog naar de strot
stokte tot het staakte
ademnood de armen in de lucht
kramp drukte zwaar op de borst

iedere beweging stopte terstond
die in de onbewogen mond en
slaakte nog een zucht