De dans van de bevrijden

wintermuggen tegen ieder jaargetijden
dansend op de het rijmen van de tijd
vervliegen in vervluchtte werkelijkheid
tegendraads wat weer en wind vinden
gelijk hun duizendvoudig elfachtig evenbeeld
in de schijn van zon en schaduwen verschuwen
zei aan zij in eeuwig zweven die ene dag
tot dood het bitter scheiden waar maakt
wat leven in een oogwenk zonder lijden
de koude trotserend bewaarheid

uitgewoord

De berk stokte wit
onderuit gehaald
de bijl hakte een begin
waarna het vellen sneller ging
dan opbreken in die zin
van omhalen in duizenden knoppen
in omloop voor de zon uit
weggevaagd het eeuwig ruisend licht
doorlatend filteren in schaduwbeelden
alle takken stakend achterwege
brekend in de regels
die het vliedend woord naliet
een boomskelet van ongehoord bewegen

vergeef me het sneuvelen,
wat zo van zelfsprekend ging.