Lijkschouwen

Dit huis ontdaan staat kil en koud
als nooit tevoren volledig uitgewoond
geen moment erin om uit te houden
verloren graf dat nu het ware toont

geen hoofdhaar meer daarin verloren
kan het verlies aantonen van die aard
welk besmette dood kan nog bekoren
de lijkschouwer zijn geest bewaard

een lijk gedicht tot hoopje aarde samen
waar één de woorden , d' ander de oren
onderbrengt om in alle rust te staren

zo afgestorven zijn met uit te varen
dat om de kadaverklap is aan te horen
hoe stilte huist achter beslagen ramen