Als kind al

spelend bij de vlier, die
uitliep in plezier
tot wasdom in de liefde nu

geschiedenis schrijft
bij die herinnering
die ik
beleef aan nooit

slapende knoppen

bij het ontwaken
van de lente weer
uitlopen waarmee
ik ook begon

traag verzadigen

Heel langzaam slib ik aan
troebel daalt het fijnste stof
het kleinste deeltje stilstaand traag is zo mijn bodemaanwas
laag voor laag tot sedimenten
waarin de tijd afgedekt in rust
die mijn woeligste baren
uitgedrukt in scheepswrakken toont hoe ik in toorn ontbranden kon
nu dat eeuwen later opgediept

mijn ware aard zich toont
waarin ik nu in zavel bedolven lig
losgeweekt van mijn waterlichaam bevrijdt te luchten vergezicht

als angstvallig rechtlijnig
vergezicht met enkel
nog een verkeersongeval
dat hier en daar mijn huid bevlekt
uitgewoond in het betonskelet.