Je rot

Ik had het kunnen weten
bederf hoort nu eenmaal
bij't leven het knaagt
zich bijtend weg
een geur die door je longen
scheurt de waarheid open
stinkende hoop

bedorven aarde
waarin je woont
doodgewoon slinkend
hoopopgevend rot
je gewoon je eigen weg
baanbrekend

In alle rust

nog te hoog bevlogen
in alle rust doorbroken
komt iemand de waakvlam doven

die hoorde bij bedrogen
uitkomen bij de stilte
die alleen nog rustig zit
voor te komen tussen je oren

schrijlings tijdverdrijvend
met alles wat je bijblijft
bij verstorven of verloren
de pijn die rest bij het geloven

dat in de wolken zweven
alleen maar telt voor goddelozen
en zij die met het vliegtuig zijn

Gebrek aan diepgang

Bungelend met een been in het graf
legt de fotograaf het op zijn gevoelige plaat vast
diep bedroeft gelaat staat voor een moordplaat
houd je hart maar vast
het is voor straf
een werelddaad
om alles weer te geven
hoe het er mee staat
op het platte vlak

Rouwrand

Ik peuter
de vuiligheid
van leven nog
onder de nagel
randen
weg terug is hier
geen optie
zo zwart als weemoed
neigt het schrapen
tot het oogwit toont
hoe bloedt het
daar onder toe