Ommelanden

Er strekt een steiger naar uit
waar met reiken slijk verder neigt
dan het oog kan treffen

het is hier nooit stiller in mijn hoofd
dan ik kan aanhoren in fluitertonen
doet beseffen dat rust
een adempauze in mij leeft

hier komt uit de longen lucht
voortgedreven in een uitzicht dat zich nooit toont

bedacht in weidse gebaren
hoe de verte bewoont als in een droom
gekleed gaat in een streepjes pyama en loom ontwaakt

maar trager dan in de morgenstond
beschreven is dit leven
van hoger hand ijlings aangegeven

met de nevel vervluchtend in een dwaalspoor dat verloren
in een ogenblik begrepen staat.