O, beminnelijk lot van leven-s-taken

De wilgenman steekt schriel
zijn winterkoude staken wit
uitgeslagen ten hemel
nu hij aan't afsterven is

een moraal daarvoor ontgaat hem
en zo lijkt hij op mijn verhaal
waar alles te verweren staat

gelijk het rijp dat vocht
om de boom
tot het neersloeg

behagelijk maar geheel ontdaan
van één beschermlaag

is naakt een waarheid
waar hout in weerwil
zijn lot verstaat

maar uit het hart
nog volop in 't leven staat