Ontkereld

de wereld schreeuwt
de longen uit haar keel
met lente piept vlijmscherp
het riet net boven het vet stroperig water

terwijl een ijsvogel
voor mijn neus weg schiet
zonder keus om dit geheel
te bevriezen tegen het verlies
ik mezelf moet verliezen
in het weerzien

hoe samenhang een spelletje speelt
met mij als toeschouwer van dit feest
als lezer achter de elzenhaag
met niets om handen dan spanning
die de ontlading geeft
de accu is leeg
maar geeft geen startprobleem

dat steekt nu eenmaal
al ontdooit het beeld

Buiten

Ik zocht met me ogen dicht
naar de diepere zin
van mijn bestaan en zag
pardoes bij het openen
een vlucht zwarte vogels
om me heen vervliegen
in een wolk aan het oog
onttrokken het doel
onderwijl dat al het wit
van de wereld bevangen
in een kersenbloesem
besloten lag

Eindigheid

Hoewel nog rechtgeaard
graast het paard
de felgekante zijde
van horizon al kaal komt
het daglicht daarop opvallend
gekleurd te staan

trekt aarzelend met passen
en meten de dampkring open
met de schellen van mijn ogen
starend naar een tartende eindigheid
van eeuwig slapen