Een veld vol uitgebloeide paardenbloemen
tekent mijn gezicht uit duizenden stelen steken zongericht de plooien
van het witte bloemhoofd door de wind
al eerder kaal geplukt nooit
bewegingloos geroerd door onvermogen
met de vrijheid van de pluis
mee te vliegen in onwetend wederkeren
van het risico dat landen
ook steenslag betreft onmogelijk
voor het kiemen maar de zekerheid
verkies, zoals altijd verkozen,
beworteld verzekerd te zijn
dat kaalgeschoren mij weer
een maaibeurt was overkomen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
