twee onledig

er valt zoveel in te halen
met wie achter is gelaten
ik ken mensen die de doden
laten leven en laven aan hun geest
zij die beschonken of stomdronken
hunkeren naar een verleden
dat er nooit is geweest dan in liedjes
uitgeklede grietjes jongensdromen
van weleer en ongemak te missen

daar ook is de stereoscoop tweeledig
weelderig aanwezig in de verbeelding
het weten vecht tegen het geweten
het wissen sist met het gewist
bestaansrecht voor de doden van hun tijd

rust ledig in de graven beneden peil
laat de doden zichzelf begraven
zij zijn een egoïsme in een gedachtekronkel
een gemiste kans in ontluikend landschap

dat dagen door de mist in eens een teken
van driedimensionaal leven geeft
een teveel biedt hierin uitvluchten
om los te komen van de stereo

stereofoob

tweezijdig mens spiegel
syMMetrisch beeld

links en rechts gehoor
recht vooruit het oog
ziet parallel de kromme
van de afstand voor hem
uitgelijnd de diepte
van het bestaan

dit alles om de tijd
te doden die er door ontstaat
overbruggen en viaducten
pleinvrees overwinnen
en liftkokers te mijden