delven heet zoiets

Ik heb mezelf een graf gegraven
delven heet zoiets gelijk een schat
onuitputtelijk geraken in een schuttersput
zitten omdat je daarin uitgeput zit

ik heb daar een grafschrift gedicht
staal op steen hardop hard gezegd
zat gebeiteld met mezelf van binnen
daar binnen zat ik in de put

op slag van doden doodde ik de tijd
klap na klap heb ik verkocht om gram te halen
er werd gekerfd en gefit ieder woord gewikt
uiteindelijk ben ik er uit gekomen

het was het schrift de schrift het woord
het hoge woord kwam zwaar eruit
gebeiteld stond ik in die zin
woord voor woord gespeld daarin

er moest nog wel een punt gezet
gescoord heet dat gewoon in spreektaal
een ander woord voor winnen
ik won het punt gezet in steen

met een been in mijn graf
brak middendoor de zin
de leus is't heus ik heb toen maar
tot slot mijn graf gedicht

Geduld is op (de pof)

Ik was versteld, wat draadjes los,
geraakt, het trof me. Zo pasklaar,
bijna spiegelbeeld. Ik zag meneer
perfectie wel even zitten. Stiekem
verscholen. Gebukt onder teveel

zelfvertrouwen liep de zaak uit,
hij was toch al gesloten, er viel
een sleutel aan de verkeerde kant
uit het slot.er was een hoop
gebroken, scherven brengen nu

eenmaal brood op de plak,
terugkijkend zat er een steekje
los, daar ben dus geen steek mee
opgeschoten, dit vers had beter
niet gedicht, achterwege kunnen
blijven, niet dat het er veel

toedoet maar als je het afdraagt
raakt het ook versleten.daar raken
mensen radeloos van. Ik heb
behoefte aan wat rijggaren.