in herinnering

in eens doet zwijgen er weer toe
zoals je stomgeslagen inziet
dat alles eindigt waar je ook begint
begon het ook met lezen

een zweeuw die meeuwen aanzag
voor niets dan vogels hoog en te over
als relaties op de vlucht bij overbruggen
dijken ook waar achter verschuilen
veilig was maar even en niets meer bood
ook niets om voor te leven ach kinderschare
waarom wordt het later toch voor iedereen

waar de stilte uitbrak keek ik even om
schrok op zag om dat iets kapot, gebroken,
al bijna ongeneeslijk leefde