Het bloemlezen gaat als van oudsher, je voelt behoeften tot wat stouts,
wat misschien al jaren geleden menig
vuldig door lucht en smaak uit klank
en speeksel was voortgedreven .
Het beste ooit werd weer
hertoond tot briljante weergave.
De bloembollezer meende het ook
allemaal op recht voor de raap
geplukt om mede met zo velen
wat uitgeplozen is weer in te delen.
Van oorsprong niks met zoveel van-
sprekende gedichten. Maar wat ik mis
is dat ene, dat rake woord. Treffend vanzelf
geschreven vers van de lever.
Waarin ik me uitleefde als licht bewogen
bladerdek dat vingervlug daardoor
gleed;
gelijk het herfstkleed doet met woorden.
gelijk de spreeuw daarin die merel speelt.
Keer op keer de bladzijde opkeert.
Verwacht daarom van mij geen vroeg
ontwaakte nachtegalen. Want zo voor de draad
er mee is goud opsnee nooit herschapen bij dezelfde
toonzetting van een ander woord.
b
Posts
