Mijn naaste

Met daar in allerhaast gebouwd vertrouwen
schiet doorgaans de meest naaste niets dan rode ogen
op vlucht nagejaagd schichtig vederschoon verlangen
dat geplukt met enig vertoon voor gevoel van overwaarde
nog de dagdauwe waarde van de enig berijpte vruchtbodem
met zaad zover in kransen uitgezet voor overdreven kiem
die enig leven schenkt in ondenkbare martelwerktuigen
stokrozen voor het slagen de sagen van de doornenkroon
bloedomsloten tooiend het hoofd dat neerbuigend
het patroon van aardse vlucht ontstolen niets meer nastreeft
en leeft als eeuwige geest van louterende letteren
met daarin een beest die nauwlettend alles op-
leest