Haagje brandnetel

Een haagje brandnetel met daar
achter enig opgaand gerief. Daar
herrijst het paradijs in wilde appels
en peren. Rood uitgebeten
kardinaalsmutsen waarin de blaadjes strijden

met de bloemen,
wie het meeste om bloed geeft zal bekoren.
Toch lang niet gek om in veertig jaar zoiets te kweken.
God heeft het allemaal wel goed voor mekaar.

Vreemd genoeg wat essen
zeer strak in het gelid gezet.
De beuken achter je voor
schut als rugdekking,
bedenkelijk recht.

Maar voor jouw, één es, met in de bast een N gekerfd,
die met wat fantasie wel weer W wordt.

Waarom had je een pootje uitgestoken?
Is dat door de kevers? Die je storen
in plaats van vlooien?

Je speelweide ligt ongerept,
om zonder uitkijken met stokjes te spelen.
Ik zou willen dat je daar zin in had.

Mooi uitzicht ook. Mits je je nek
wilt uitsteken voor mijn vertrek.
De essen, rond, zijn veel mooier
ongeknipt. Ik floot nog even,
je gaf geen kik.

Er staan wat berenklauwen uitgestoken,
de geur is helend uitstekend heerlijk.
Al zijn ze hinderlijk vervelend
een schoonheid in zichzelf.

Ik laat je voor nu weer ongemoeid,
al neem ik aan dat je hierin meegaat.