Voor bij de scheiding, haar grens

ik sjok wat rond in m'n verleden al is dat tegenwoordig
tijd van leven, avond, schemer en meer van dat.
De huizen dragen andere namen maar die bomen
zijn blijven staan.

Ik kende er iedere gesprongen tegel
oneffenheden waar je niet om heen kon, is blijven liggen
zonder hoop op wat herstel. Het was toen, ooit, een pril
begin, er viel nog veel te stichten, alles kon op rolletjes
naar het later bleek. Om los te laten wat ook nog bond.

Er werden toen ook al veel herinneringen
bewaard, met waar ze zijn gebleven, al gaf dat hinder
bij verhuizen moest alles mee. De kinderen hoofdzakelijk
boden weerstand al leek alles verder eenvoudiger naar
het scheen.

De waterkanten zijn nog steeds verraderlijk
hetzelfde gebleven, oeverloos ook azuren juffers,
een ontdekking van de eeuw. Waar die zijn gebleven, geen idee.
Houtpantsers vliegen nu bij de vleet en zijn er wellicht
voor in de plaats gekomen.
Er rankt wel meer sindsdien.
Klimop om hogerop te komen. Gras werd kruidiger
en beduidend minder betreden. Maar daarom is het ook verleden.
Ik kom daar ook niet meer zoveel.