Klare taal

als ik mij goed herinner was de zonsondergang blauw
een klare dag, woorden schoten tekort, gewoon
hij was opgegaan in de muziek waar geen mouw
meer zich leende om op te spelden hoe schoon

wegsterven klinkt dat niemand horen wil
zo ook het leven van iemand die in schril
contrast met zijn verdween als opgewekt
die'n vrolijke noot tot wedergeboorte strekt

verversen kan nog iedere dag in taal
waarin hij leeft voor in de eeuwigheid
als was het maar tot morgen schraal
troost, vergeten een jaar na dato spijt
_

soms heb je iets gemeen met iemand
die verscheen alweer, vertrok alleen
vlucht door herinneren overmand