Kwelder

Ik houd wel van die landschappen waar je dood kunt neervallen zonder iemand daar erg in heeft

of erger nog het erger vindt dat leven daar geen einde kent

zo langzaam daar de tijd verglijdt dat de zon tot tweemaal toe iedere hoop laat varen tot alle hoop er onderlopen is

uitsterven daar als uitvaren achter de horizon wegebt gelijk vervluchtende zwermen vogels

waarachter ik uiteindelijk geen aalscholver meer herkenbaar zwart gekleed gelijk een aalmoezenier die al de zegen preekt voor de herinnering

een daglengte achter me ligt rustend op een drooggevallen plaat niets dan sporen die de zee ingaan

vertrekken is een eenzaam bestaan en ik een tijdsverschijnsel dat op slag verstrijkt.