De schoonheid

Heeft wel iets dat je ook zou willen bezitten maar nooit nader komt
dan dat het naast je komt zitten met niet meer dan bewondering
je met haar meezingt om zo
voor een deel
bij haar naar binnen kunt dringen

het is ook maar om mee te beginnen
want je weet dat dit bezitten
je blind maakt in al je zinnen

IK ben (één) - rauwkoster-

Schraal is mijn bestaan
collecteer alles bij elkaar
de zak die gaat
van hand tot hand graait
alles bij mekaar genomen
ga ik dan ook van hand naar hand
raak danook zelden uitgeteld
een harde werkelijkheid
is mijn bestaan
de kostverloren waar ik voor sta
met plichtsbesef maak ik
geen woorden vuil
maar schamel ben
ik allerminst
de minste die zijn
geld verdient
geen warme pot
geen dolle pret
ik ben degene

die u verwenst
slechts rauwkost.
met wat ik verdien
geen opgewarmde kliek
uw ziekte
ja dat ben ik

er is altijd een hoop

Achter te laten
met wat erin
't verschiet ligt
geen weet meer
hebben dan wat
verkregen is

dat alles is

overdreven gesteld
een tijdsverblijf vanwaar
uit kleine vensters
oplichten met wat
weer gegeven wordt

Vers spoor

Voor eeuwig
indrukken achter laten
zelfs als je vertrekt

ben

En,

ben jij met wat je bent
geworden jezelf gebleven
of zoveel meer

vervreemd dan je ooit wenste
verloren wat je ooit aan jezelf
bezat bezopen ervan weggelopen...


?

de liefde

Toen het hart het begaf
werd alles stil van binnen
ontwaakte ik vreemd genoeg
in m'n slaap wat moest ik
beginnen een vreemde start
zwak als ik was week van binnen
mijn huid mijn huis maar ik voel
me daar niet meer thuis

Steeds kleiner bij heldere hemel

Gelijk getroffen worden
onder de indruk zijn
steeds kleiner aanvoelen
wat het weer aandoet
en maar doorweken
tot het er allemaal
niet meer toedoet

Najaar naspelen

Uitgekookt afsterven
met het opnieuw beginnen
door te bladeren doen alsof

amfitheater in een amplificatie uitéénzetten tot anacreontea woorden die opgezocht zingeven
een voorstelling van zaken
die ambiguïteit mag heten
als besloten wordt tot gedicht

op handen gedragen

Er loopt een ikfiguur door het landschap, op handen gedragen, met geen antwoorden te verklappen. Moedersziel alleen weet hoe hij zichzelf, als ik, zich moet gedragen.

Niemand taalde naar een schrijfmachine om op te verhalen hoe in de schoot geworpen eenzaam ik al was.

Er vloog een regen kogels door de straten waar iedereen naar uitzag, trefzeker was de kans. Toch raakt niemand, ik die zich in een ander verplaatste, in het bijzonder op mijn gemak.

En op mijn tenen sloop ik uit mezelf eerder weg. Zo bleef niemand achter die ik kende in het opengesteld terrein van analfabeten die nooit luisteren naar een ander die ik ken

en is vermoord.

Winterslapen

Het komt weer in het gelid,
vanuit een winterslaap herrezen. De tinteling tot het herleven bij het verlaten van het huis in de avondschemer geeft de groeistuipen door aan het hart. Hoe groot het onweer dan ook was, met jaren ouder worden, genas bij het openbreken van de rose wolken ook weer het gezichtsvermogen. Het loog er niet om voor wie dat zag. Want het kan een mensenleven duren voor de hartslag versnellend klopt met waar ik zwaartekracht uit put. Dat neemt het dan ook eenvoudig in beslag.

Het grootste verschil met mij, ben ik

het vlees geworden woord
in samenhang van ouder worden
slijt de felheid uit met water
blijft zij onveranderlijk haar
met vacht beklede werkelijkheid

Sjok

In eens hoor ik mezelf
praten en weet bij god
niet waar ik het over heb

fluisterstil mijn stemmen spreek
mij nooit meer tegen anders dan ik
gewoon ben om mezelf tegen te
spreken

want ik ben horens doof
ziende blind voor het gehoor
dat voor mij zit
ik ben godswonder op z'n minst

Hoop

Er is een hoop overgroeit geweten
wat gewist uit het verleden over
woekert doorwortelt met het heden

komt het over of blijft het steken
gemiste kansen een voedingsbodem
als gegeven dat leven gist

in het verzet dat omgezet rijk
leven dat diverser dan de enkel
voud waar ik nog uit besta

Onverbiddelijk

We leven god zij dank op


onze blote knieën zijn geprezen
leve de heer ook hij verdient
de kost met zoveel zegen

Ik ben een groot immuunsysteem

was op - gebrand tot geven
van alles en iedereen

die in mij leeft
verweer mij niet
ik sla mijn eigen armen
om me heen

adem zwaar
want ik ben
mijn eigen immuunsysteem

alsprekend

Als ik spreek voel mijn tong die zegt; "dit is niet mijn lichaam waar ik in thuis ben."
Zo volsta ik dus geen woord meer uit mijn mond gestolen alsof ik die ander was.
Even later leef ik op,
kijk om mij heen. Zie de zon.
die schijnt op
mijn gevoel werk door
en ik klaar daarvan op. Zonder besef van wat die ander moet.

zegt mijn gemoed; "ik hou daarmee op, me te verplaatsen in mezelf, terwijl ik daar geen weet van heb."

Zwoel

Eindelijk viel er stilte
in het verregend woud
een goude regen dat weer wel
bij neergaande schemer
doofte het vederlicht bestaan
een laatste kwerilijn
een schitter die uitdovend
moet zijn van eerder oorsprong dauwtrappend door het gras
ontwaarde ik de juiste bestemming
voor de soldaat van oranje neukend
op het pastinaak dat in fel contrast

hoe lichtvooetig het er voor staat
met iedere schijn tegen hebben

van dit klimaat
waar weer geweld
losbrand in weerwil
van het slapen gaan

langzaamaan

Ik schiet iets tekort

het wegdek verheft niettemin

staat alles stil te kijk gezet

voor zich uit te staren blind

is de onderkant welgericht

snap dit niet

nu het er op aankomt

is iedereen weer weggesneld

eenparig of met geweld

waar het op aankomt blijft

versuft in alle rust

maar welgesteld

Braakbal van een ransuil

Nu ik heb leren lezen
en schrijven

pluis ik iedere gevonden braakbal na
uit soms
is het een kutgedicht
anderen staan gewoon voor lul

wanneer ik -half verteerd- de restjes
skeletjes peuzel uit de haarbal

meestal iets van het vrouwelijk geslacht
gevoelig aan elkaar geklit

dan weer onverteerbaar hard
de botte fragmentjes
dat geen kloten heeft

ik sta versteld zo uitgeplozen
dat ik dit leren lezen snap
schiet mij woorden tekort
een gevoelige plaat waarop
vastgelegd
-opdat niet in vergetelheid geraakt-
hoe het weke vlees
in maagsappen van de botten
is geschraapt

vel over been
snap ik de uil
-geknapt-
die dit heeft afgestaan
het woord -schiet tekort-
dat rest
van poëzie is afgedaan