Geen weet wat tijd inhoudt

een huisvol
aandacht in een kastje
waarin iedereen
zijn concentratie uithaalt

het versteende tijdperk
leert al geheel verglaasd
dat het eigen strakke keurslijf
met tegenwoordigheid
van geest naar deze werkelijkheid
waarmee de stomheid wordt geslagen
vorm geeft en inhoud heeft

het echte hout bladert
steeds verder af
en wordt vervangen
door de synthese
dat stof nu eenmaal
vergaat een laag
waar zelfs de huid
als huis niet veilig is
als onderkomen

(ik bedenk mij nu
dat er belasting
geheven moet worden
op iedere klinker die het groen wegneemt
een ecotaxatie als maat van leven)